Сүүлийн үед асуултын хариуд асуулт шидсэн хэгжүүн ч гэх үү, арга ядарсан гэмээр ч юмуу иймэрхүү яриа таксичин, зорчигч хоёрын хооронд их болдог болчихлоо. Такси үйлчилгээ жинхэнэ утгаараа хөгжсөн, бүр хэвшиж тогтсон газарт бол замын хажууд гар өргөж зогсох зорчигчийн дэргэд машин ирж суулгаад үйлчлүүлэгчийг хүссэн газар нь хүргэх ийм л зориулалттай байдаг. Манайд энэ нь бүгд эсрэг үйлчлэлтэй болчихсон нь таксины үйлчилгээ удаан, хойрго, хүндрэлтэй байдагтай холбоотой юм шиг санагддаг. Хотын автозамд түгжрэл ихтэй ийм нөхцөлд дуудлагаар такси захиалчихаад хүлээж зогсох, ачаа бараагаа үүрээд таксины зориулалтын зогсоол руу алхаж явах хүн байх уу, ер нь. Түүний оронд хаана байгаа газраасаа “халтуур”-ны машинд гар өргөж, ажлаа хурдхан амжуулсан нь дээр биз дээ.

Гэтэл өдрийн хоол, орлогоо түүгээрээ залгуулж буй “зөвшөөрөлгүй таксичин” эсвэл балга бензиндээ арав таван төгрөг нэмэрлэх гэсэн “явуулын” жолооч нар машиныхаа цонхоор толгойгоо цухуйлгаж “Хаашаа явах вэ” гэж асуух нь доогтой ч юм шиг. “Драгон ормоор байна” гэвэл “Тийшээ явахгүй ээ” гэчихээд давхиж одох нь тохуу хийхтэй адил сонсогдож аазгай хөдөлгөнө. Тэр байтугай “Такси үйлчилгээ” гээд машиныхаа бөөрөнд баахан утасны жагсаалт биччихсэн жижиг тэрэгний жолооч ч сонголтоо өөрөө хийдэг нь сонин мөртлөө зэвүүн. Уг нь нийслэлд таксины үйлчилгээ үзүүлэх компани, тэдний машин тэрэгний тоо хангалттай бий гэдгийг албаныхан хэлдэг ч “явуулын жолооч”, “сайн дурын таксичин”-д иргэд амаа асуулгаж, замын хажууд гээгдсээр байх уу. Уг нь хэн хэнийхээ хэрэгцээг бодолцож, бие биедээ хүндэтгэлтэй хандаж сурмаар байна. Энэ нь “Найрсаг Улаанбаатар”-ын л нэг хэсэг байлтай.

Б.Саруул